ارتودنسی دندان کودکان در دندانپزشکی کودکان بسیار مهم است و می تواند به کودک دندان هایی مرتب بدهد، موقعیت فک و دندان را اصلاح کند و همچنین از پوسیدگی دندان و بیماری های لثه جلوگیری نماید. برای کسب اطلاعات بیشتر با ما همراه باشید.
ارتودنسی دندان راهی برای رفع ناهنجاری ها و مشکلات دندانی است که بهتر است دندان کودکان در سن 6 یا 7 سالگی مورد ارزیابی دندانپزشک قرار بگیرد؛ زیرا مشکلات مربوط به فک و دندان ها در این سن شروع می شود. برای درمان نیز سن 7 تا 9 سالگی مناسب است.
پس لازم است که کودک در صورت وجود مشکلات دهان و دندانی به دندانپزشک مراجعه کند تا در صورت مشکلات فکی از ارتودنسی متحرک و یا در صورت مشکلات دندانی از بریس استفاده کند؛ زیرا پس از به اتمام رسیدن سن رشد، درمان ارتودنسی پر هزینه و زمان بر تر است.
ارتودنسی کودکان بیش از آنکه دندان های آنها را مرتب نموده و لبخندشان را بهبود ببخشد، می تواند مسواک زدن و کشیدن نخ دندان را برای آنها آسان نموده و از همان سنین کودکی از ایجاد بیماری های لثه و پوسیدگی دندان تا حد زیادی جلوگیری نماید. در امر تصمیم گیری برای ارتودنسی همیشه پیشگیری از درمان بهتر است و به همین دلیل دندانپزشکان، والدین را به معاینه منظم دندان کودکان تشویق می کنند.
دندان های کج و نامرتب در کودکان و از سنین ابتدایی، ضربه به عزت نفس آنان وارد می کند. به همین دلیل است که مراقبت از رشد دندان ها در کودکان از اهمیت بالایی برخوردار است. به محض اینکه دندان های دائمی شروع به بیرون آمدن می کنند، می توانند با پیگیری و معاینه منظم از سلامت کامل آنها اطمینان حاصل نمود.
شاید ارتودنسی کودکان یک تجربه همراه ترس و دلهره برای آنان باشد اما با مراجعه به یک دندانپزشک متخصص و با تجربه دیگر دلهره آور و ترسناک نخواهد بود و شما می توانید با دریافت مشاوره، در زمان طلایی دندان های کودکان خود را اصلاح نمایید و زیبایی و اعتماد بنفس صورت و محیط فک و دهان آنها را در سنین کودکی حفظ کنید.
اگر کودک دندان های کجی داشته باشد، نیاز به فشار وارد کردن بر دندان ها برای غذا خوردن دارد که این عامل می تواند باعث سردرد یا درد در ناحیه شانه و گردن یا سندرم TMJ در کودک شود. البته نباید از دندان های شیری غفلت کرد، بلکه در صورت مشاهده پوسیدگی دندان باید به دندانپزشک کودکان مراجعه کرد تا دندان مورد نظر را پر کند تا فضای کافی، برای رشد دندان دائمی وجود داشته باشد.
ممکن است کودک شما هنگام نصب براکت ها، تنظیم آن و یا در زمان استفاده از وسیله ای جدید مانند نوارهای پلاستیکی یا هدگیر با درد و ناراحتی مواجه شود. اما این درد طبیعی بوده و می توان با مصرف استامینوفن هرگونه ناراحتی را برطرف نمود.
همچنین اگر سیم ها، براکت ها یا باندها دهان کودک شما را تحریک کنند، متخصص ارتودنسی کودکان می تواند موم مخصوصی را برای پوشش نوک تیز براکت ها تهیه کند.
در مورد حساسیت هم باید گفت که برخی از کودکان ممکن است به فلزات خاصی نظیر نیکل حساسیت داشته باشند. در بروز چنین رویدادی می توان به جای این فلز از مواد دیگری استفاده نمود. حتی برخی از افراد ممکن است به دستکش لاتکس که توسط متخصص ارتودنسی و دستیاران او استفاده می شود حساسیت داشته باشند.
پس اگر فرزند شما به لاتکس حساسیت دارد این مسئله را با دندانپزشک یا متخصص ارتودنسی در میان بگذارید. براکت ها نیز ممکن است گاهی اوقات لثه کودک شما را تحریک کرده و موجب تورم آن شوند. این یک واکنش آلرژیک یا حساسیت زا نیست اما در هر حال والدین باید هنوز مراقب آن باشند.
از بین شایع ترین اختلالات دندانی و فک می توان به موارد زیر اشاره نمود:
اگر دندان فوقانی جلوتر از دندان های پایینی باشد، اوربایت گویند که می تواند زمینه ژنتیکی داشته باشد یا بر اثر رشد بیش از حد استخوان فک ایجاد شود که برای جلوگیری از مشکلات فکی یا آسیب به دندان های پایین باید درمان شود.
اگر دندان های پایین جلوتر از دندان های فوقانی باشند، به این حالت آندربایت گفته می شود که می تواند به علت رشد نامناسب فک بالا یا پایین یا ترکیبی از هر دو یا به خاطر دندان های از دست رفته باشد.
اگر هر دو فک به درستی روی هم قرار نگیرند، کراس بایت نامیده می شود که اگر درمان نگردد می تواند باعث سایش دندان ها یا بیماری تحلیل استخوان گردد.
اگر برخی دندان ها قادر به تماس با ردیف روبرو را نداشته باشند، اپن بایت گفته می شود که می تواند زمینه ساز اختلالات گفتاری و مفصلی یا درد در هنگام جویدن شود.
شکاف بین دندانی می تواند بر اثر از دست دادن دندان ها یا رشد غیر طبیعی استخوان باشد که می تواند زمینه ساز بیماری های مرتبط با لثه شود.
اگر بیمار نتواند همه دندان ها را در دندان خود جای دهد، نامنظمی دندان نامیده می شود که می تواند باعث پوسیدگی دندان، بیماری پریودنتال و انباشت پلاک ها گردد.
با پیشرفت علم و تکنولوژی، انواع مختلفی ارتودنسی دندان به وجود آمد که در ادامه به معرفی آنان می پردازیم:
از نظر ساختاری شبیه بریس های فلزی هستند اما براکت ها از ماده سرامیکی شفاف ساخته شده اند و بزرگ تر و شکننده تر از بریس های فلزی هستند و همرنگ دندان هستند؛ درنتیجه به خوبی دیده نمی شوند. از این نوع بریس برای دندان های بالای پیشین استفاده می شود.
این نوع بریس ها ساز و کاری شبیه بریس های فلزی دارند اما در پشت دندان قرار می گیرند و در نتیجه قابل رویت نیستند.
براکت های ارتودنسی دیمون در جایی که براکت های فلزی نصب می شوند قرار دارند اما برای هدایت دندان ها، دارای گیره های مخصوصی برای نگه داشتن سیم های ارتودنسی هستند و قابلیت باز و بسته شدن به طور خودکار را دارند و باعث حرکات سریع دندانی و سایش کمتر می شوند.
ارتودنسی اینویزیلاین که به ارتودنسی نامرئی نیز شنیده می شود، برای نوجوانان و بزرگسالان کاربرد دارد و دارای پلاک های شفاف و بی رنگی است که می توان آن ها را به مدت حداکثر 2 ساعت در روز از دهان خارج کرد.
برای اصلاح فک و دندان از لوازم زیر برای ارتودنسی استفاده می شود:
بریس های فلزی، از جنس استیل ضدزنگ گرید بالا ساخته می شوند. بریس ها ظریف هستند و برای شکسته نشدن آنها کودک نباید از مواد سفتی مانند یخ، آدامس و آب نبات استفاده کند. بریس ها می توانند با توجه به نوع مشکل دندانی طی 18 تا 36 ماه مورد استفاده قرار بگیرند.
بریس ها با ثابت ماندن می توانند فشار یکنواختی بر دندان وارد کنند و سبب تغیر موقعیت دندان و قرارگیری دندان در جای خود و صاف شدن دندان شوند. در ارتودنسی برای کودکان، از براکت های رنگی و شاد با انتخاب نوع رنگ توسط کودک استفاده می شود.
این وسیله دارای دو قطعه پلاستیک متصل به دو طرف دندان های آسیای بالا و یک پیچ وسیع کننده است که برای گسترش قوس فک بالا کاربرد دارد تا فضای بیشتری برای رشد دندان ها ایجاد کند و همچنین باعث می شود دندان های دائمی در جایگاه بهتری بیرون بیایند.
دندانپزشک در صورت از دست رفتن هر یک از دندان های شیری بخصوص دندان های شیری خلفی (عقبی)، از فضا نگهدارنده استفاده می کند تا دندان های دائمی خلفی به شکل طبیعی رشد کنند. این کار نیاز به ارتودنسی در آینده را از بین می برد. همچنین دندانپزشک ممکن است بعد از برداشتن بریس ها از فضا نگهدارنده استفاده کند که باعث حفظ موقعیت دندان می شود.
فضا نگهدارنده به دو دسته ثابت و متحرک تقسیم می شود که ثابت به طور دائم به دندان می چسبد که برای بسته شدن فاصله بین دندان ها از آن استفاده می شود و فضا نگه دارنده متحرک با طبق دستور دندان پزشک کاربرد دارد.
این تجهیزات که اسپلینت نامیده می شوند در فک بالا و پایین قرار داده می شوند تا فک در موقیعت مناسبی قرار بگیرند و بیشتر برای اختلالات مفصلی (TMJ) به کار برده می شود.
این ضربه گیرها برای کاهش فشار لب ها یا گونه ها روی دندان طراحی شده اند و به کاهش فشار کمک می کنند.
هدگیر وسیلهای سیمی است که به دندان های پشتی کودک می چسبد و آن ها را به سمت عقب می کشد تا فضای بیشتری برای دندان های جلویی ایجاد شود.
برای سرعت بخشیدن به حرکت دندان ها یا مرتب کردن آنها کاربرد دارد که لیگاتورهای یک کشی در درجات متفاوت نیرو را به دندان وارد می کنند، اما لیگاتورهای کش متصل، تعدادی از دندان ها را در یک جهت حرکت می دهند یا فاصله بین دندان ها را از بین می برند.